Gleann Aoighre

Tha eilean beag ’na mo chuimhne
’s e ’na laighe air cuan deich bliadhna,
eilean soilleir, fad’ às, cianail,
feasgar an iarrtais is nan smaointean
agus mi leam fhìn ’nam aonar
os cionn faoilinn Aoighre.

Bha ’n linne greannach le gaoth ’n iar-thuath,
an àird a deas fuaraidh, dùmhail,
ceann sgorach Bhlàbheinn ceòthar, mùgach:
aiteal soilleireachd san iar-thuath 
a’ cur linne gheal mum iargain
agus mu shliabh Ghleann Aoighre:

am feasgar ud air a’ bhearradh
thuig mi an nì nach b’ aoibhinn:
gu robh balla eadar aoibhneas
agus mo chroit bhig neo-chaomhail,
crìoch air nach tigeadh caochladh
a shaoradh aoibhneas:

nach ruigeadh mo chrodh air an fheurach
a tha air taobh eile na crìche
a dh’aindeoin gach spàirn is dìchill,
ged bhiodh Leathanaich is Leòdaich,
Clann MhicNeacail is Clann Dòmhnaill
air tòir an agairt;

nach fhaighinn-sa an nì a dh’iarr mi
le gibht mo dhùthchais is mo dhualchais
agus le gibht eile, mo bhuadhan:
nach b’ urrainn domh seasamh air Blàbheinn
agus fuireach anns a’ ghàrradh
far am b’ fhàsmhor measan:

agus ged dhìrichinn Blàbheinn
nach robh innte ach beinn shuarach
bho nach fhaicinn saorsa chluaintean,
agus m’ ùidh air Kilimanjaro,
a’ Mhatterhorn is Nanga Parbit
agus àirde Everest.

Agus ged dh’fhanainn far an robh mi
gun shaothair agus fuachd nam mullach,
nach tuiteadh mo mhiann, an t-ubhal
dearg, abaich, cùbhraidh, ’na mo làmhan,
agus nach ruigteadh e le sàr-strì
no le àrdan tuilleadh.

’S cha robh mo mhiann air na h-àirdean
on chunnaic mi an t-ubhal ùrar,
an t-ubhal coigreach, grinn, cùbhraidh:
chan fhaighinn sàsachadh a’ ghàrraidh
no aon fhurtachd air na h-àirdean
agus mo chàil air bhoile.

Mo bheatha ruith chun nan cuantan
tro fhraoch is fhraineach is droch fhiarach
air a cùrsa fangte, tiamhaidh,
mar an sruthan staoin suarach
bha gabhail slighe chrìon tro chluaineag
gu cuan anns a’ chaol.

Ach uair is uair thigeadh reothairt
a chur dreach air bun na h-aibhne,
a lìonadh a ceann-uidhe le saidhbhreas;
is thigeadh gealag is bradan tàrr-gheal
a bhlaiseadh uisge nan àrd-bheann
ri làn an Inbhir Aoighre.

Ach suarach gealag is bradan tàrr-gheal
is aon t-sùil air mullach nan àrd-bheann
’s an tèile air an ubhal àlainn:
’s cha tigeadh beinn is ubhal gu aonadh,
no gnè mhaise air na raointean,
mu abhainn staoin Ghleann Aoighre.